Wie zegt dat een break-up plaat altijd neerslachtig van aard moet zijn? De nieuwste gelijknamige plaat van Robert Ellis bewijst namelijk het tegendeel. Ellis verpakt zijn zielensmart in glansrijke alt. country en klassieke pop om de vingers bij af te likken. Dat contrast tussen zijn rake “wee mij”-teksten en de schitterende (strijkers)arrangementen van zijn songs leveren vaak droogkomische, ironische en melancholische stemmingen op, waardoor de muziek ondanks alles als het zonnetje in huis voor de dag komt.

Het album kent natuurlijk ook zijn contemplatieve en intense momenten, zoals het instrumentale, haast ambient klinkende Screw. Op afsluiter It’s Not OK durft Ellis zelfs te ontsporen met vlijmscherpe gitaren en wild losbarstende drums, bijna alsof hij daarmee wil zeggen “tsja, ik lach mijn leed nu wel scherts weg, maar zó voel ik mij dus écht.” Het is een verrassend en ontluisterend slot van een plaat die eigenlijk tien liedjes lang aangenaam voortkabbelt.

Je moet ook echt een vakman zijn om al die verschillende emoties in dienst te laten treden van het kloppende hart, de ziel, en dat snapt Ellis na vier sterke platen inmiddels heel goed. Een flauwe countrypastiche, dat zul je nooit van de man horen. Maar alle kommer en kwel even relativeren en het groene gras aan de andere kant erkennen, daar is Robert Ellis een meester in. Hij kan popgiganten als John Prine, Randy Newman en Nick Lowe wat dat betreft prima tot zijn zielsverwanten rekenen. Geen moeilijke metaforen en diepe overpeinzingen vanavond in Rotown: Ellis is een open boek die zijn gevatte liedjes voordraagt als prachtige fictie. So turn that frown upside down!